خلعتِ هستی

خلعتِ هستی  

طرب آزرده کند چونکه زحد گذرد 

آب حیوان بکشد نیز چو از سر گذرد 

من از ین زندگیِ یک نَهَج ، آزرده شدم 

گر چو قندست نخواهم  که مکرر گذرد  

گر همه دیدن یک سلسله مکروهاتست  

کاش این عمر گرانمایه سبکتر گذرد 

تو ازین خلعت هستی چه تفاخر داری؟ 

این لباسی است که بر پیکرِ هر خر گذرد

آه از آن روز که بی کسب هنر شام شود 

وای از آن شام که بی مطرب و ساغر گذرد 

لحضه یی بیش نبود آنچه ز عمر تو گذشت 

وانچه باقی است به یک لحظۀ دیگر گذرد 

آنهمه شوکت و ناموس شهان آخر کار 

چند سطری است که بر صفحۀ دفتر گذرد 

عاقبت در دو سه خط جمع شود از بد و نیک  

آنچه یک عمر به دارا و سکندر گذرد 

ای وطن! زینهمه ابنایِ تو کس یافت نشد 

که به راهِ تو، نگویم زسر، از زر گذرد، 

نه شریف العلما بگذرد از سیم سفید 

نه رئیس الوزرا از زر احمر گذرد. 

گر به محشر هم ازین جنسِ دوپا در کارند 

وای از آن طرز مظالم که به محشر گذرد، 

وریکی زان همه عُمال بود ایرانی 

گله ها بینِ خداوند و پیمبر گذرد. 

این همه نقش که بر صحنۀ گیتی پیداست 

سینمایی است که از دیدۀ اختر گذرد 

عنقریب است که از عشقِ تو ، چون پیراهن، 

سینه را چاک کند ایرج و از سر گذرد. 

                                                    "ایرج میرزا "

آثار جنون

آثار جنون

عوض اشک ، زنوک مژه خون می آید

باخبر باش دل از دیده برون می آید

مکن ایدل هوس سلسۀ زلف بتان

که از این سلسله آثارِ جنون می آید

اضطرابی بدل افتاد حریفان ، بیشک،

آنکه صیدِ دل ما کرد،  کنون می آید

پیِ قتلم صف مژگان ز چه آراسته ای ؟

بهر یک تن ز چه صد فوج قشون می آید

همچو ضحاک دو مار سیه افگنده بدوش

که به مغزِ سر انسان به فسون می آید

بسکه تیر از مژه بربال و پر دل زده ئی

پر برآورده و بیچاره زبون می آید

خیمه زد پادشهِ عشق به خلوتگهِ دل

عقل بیچاره چو درویش برون می آید

گذر باد صبا تا که بر آن زلف افتاد

مشک آمیز شد و غالیه گون می آید

عارف از دست تو با چرخ فلک در جنگ است

که نفاق از فلکِ بوقلمون می آید

                                              " ابوالقاسم  عارف قزوینی "

همسفر

همسفر

هرجا که سفر کردم ، تو همسفرم بودی

وز هر طرفی رفتم ، تو راهبرم بودی

با هرکه سخن گفتم ، پاسخ ز تو بشنفتم

بر هر که نظر کردم ، تو در نظرم بودی

هر شب که قمر تابید، هر صبح که سر زد شمس

در گردش روز و شب ، شمس و قمرم بودی 

در صبحدم عشرت ، همدوش تو می رفتم

در شامگه غربت ، بالین سرم بودی

در خندۀ من چون ناز ، در کنج لبم خفتی

در گریۀ من چون اشک ، در چشم ترم بودی

چون طرح غزل کردم ، بیت الغزلم گشتی

چون عرض هنر کردم ، زیب هنرم بودی

آواز چو می خواندم ، سوز تو بسازم بود

پرواز چو میکردم ، تو بال و پرم بودی

هرگز دل من جز تو ، یار دگری نگزید

ور خواست که بگزیند، یار دگرم بودی

سرمد به دیار خود ، از ره نرسیده گفت :

هرجا که سفر کردم ، تو همسفرم بودی

                                                    " صادق سرمد"

فر عشق

فرعشق

هر روز، زین خرابِ غم آباد می روند

جمعی که هفتۀ دگر از یاد می روند

این زندگی حلالِ کسانی که در جهان

آزاد زیست کرده و آزاد می روند

چون غنجه چند تنگدل از غم نشسته اند

آنان که همچو گُل همه برباد می روند

با غم ندارد ارزشی این عمر و ای خوشا

آنانکه شاد زیسته اند و شاد میروند

از فَرِ عشق باد صبا و نسیم صبح

با دستۀ گل ، به تربتِ فرهاد می روند

بیدادگر مباش به یاران ، که بندگان

چون گلشن از دَر تو ز بیداد می روند

                                             " عبدالعلی نگارنده"

فرهاد

فرهاد

عشق بازی را چه خوش فرهاد مسکین کرد و رفت

جان شیرین را فدای جان شیرین کرد و رفت

یادگاری در جهان از تیشه بهر خود گذاشت

بیستون را گر زخون خویش رنگین کرد و رفت

دیشب آن نامهربان مه آمد و از اشک شوق

آسمان دامنم را پُر ز پروین کرد و رفت

پیش از اینها ای مسلمانان داشتم دین دلی

آن بت کافر، چنینم بی دل و دین کرد و رفت

تا شود آگه ز حال زار دل ، باد صبا

مو بمو گردش در آن گیسوی پر چین کرد و رفت

                                                                      " محمد فرخی یزدی"

سزاوار پرستش

سزاوار پرستش

آزرده زبیگانه و افسرده زخویشم

مردم همه سیر ازمن و من سیر زخویشم

بردیدۀ خونبار من ای دوست چه خندی

خون گریه کند هرکه ببیند دل ریشم

با خیل مصیبت زدگانی که فلک داشت

سنجید مرا روزی و دید از همه پیشم

یارب گنهم چیست که با خشم برانند

زین خانۀ تو زاهد و زان خانه کشیشم

هرگز نکشم منت نوش از فلکِ دون

هرچند که دانم بکشد زحمت نیشم

با این همه آزردگی از مرگ چه ترسم

بگذار زکار اوفتد این قلب پریشم

جز عشق سزاوار پرستش دگری نیست

پرسند نظاما اگر از مذهب و کیشم

                                            " نظام وفای کاشانی"

عشق سرد

عشق سرد

تا کار ما به دست دلِ درد جوی ماست

تیربلا و سیل حوادث بسوی ماست

ما را گزیر نیست از این سوز و ساز ها

تا آتشی به سینه و آبی بجوی ماست

از لطفِ ساده ای دلِ خود شاد ساختن

وزهیچ ، قهر کردنِ بیهوده، خویِ ماست

آن عشق سرد و تلخ که در دل فرو نشست

چون دُردی از شراب کهن در سبوی ماست

او پا کشیده از من ومن دست از او ولی

از هر کجا که میگذرم گفتگوی ماست

بگذار تا گذشتۀ تاریک بگذرد

آینده همچو آینه ، روبروی ماست

وقتی مراد ما همه دیدار و عیش بود

دوری و دوستی پس از این آرزوی ماست

                                     " یدالله مفتون امینی"

رنگ گل

رنگ گل

ترسم آزاد نسازد ز قفس صیادم

آنقدر تا که رود راه چمن از یادم

بسکه ماندم به قفس رنگ گا از یادم رفت

گرچه با عشق وی از مادر گیتی زادم

روز خوبی هم اگر داشته ام یادم نیست

گوئیا یکسره از لانه بدام افتادم

آتش از آه به کاشانۀ صیاد زنم

گر از این بند اسارت نکند آزادم

شور شیرین و شکر خندۀ دلداری نیست

ورنه من در هنر اسادتر از فرهادم

بارها دست اجل گشت گریبان گیرم

بازهم دامن عشق تو ز کف ننهادم

دگر این شکوه زمن پیش رقیبان ظلمست

منکه بی چون و چرا هرچه تو گفتی دادم

گرچه باشد غم عالم بدل لاهوتی

هیچ کس در غم من نیست از آن دلشادم

                                                        " لاهوتی"