< />

< />

سرنوشت

شوق طلب

شوق طلب

گو، بی تو، از من و دل نام و نشان نمانَد

کارامِ جان که نبوَد، آن بِه که جان نمانَد

تو مهربان بمانی ، ای همزبانِ دلها

ورنه زمانه با من گو مهربان نماند

در ماندنش چه سود است، وز هستیش چه حاصل؟

پیری چو من که با وی بختِ جوان نماند

افتادم از زبان و نام تو بر زبانم

یارب که هیچ کافر، بی همزبان نماند!

یادت چو از در آمد ، اشکم به ره دویدش

مهمان به این عزیزی، بی میزبان نماند

محرومیم چه خواهی، ای کعبۀ دل و جان!

شوقِ طلب که با من ، تا جاودان نماند

با جورِ بی حسابش ، وصل توأم چو بخشد،

دیگر مرا حسابی با آسمان نماند

دردِ دلم شنیدی، اندیشۀ دوا کُن

زان پیشترک که از من، نام و نشاند نماند

                             ید الله بهزاد کرمانشاهی