سزاوار پرستش

سزاوار پرستش

آزرده زبیگانه و افسرده زخویشم

مردم همه سیر ازمن و من سیر زخویشم

بردیدۀ خونبار من ای دوست چه خندی

خون گریه کند هرکه ببیند دل ریشم

با خیل مصیبت زدگانی که فلک داشت

سنجید مرا روزی و دید از همه پیشم

یارب گنهم چیست که با خشم برانند

زین خانۀ تو زاهد و زان خانه کشیشم

هرگز نکشم منت نوش از فلکِ دون

هرچند که دانم بکشد زحمت نیشم

با این همه آزردگی از مرگ چه ترسم

بگذار زکار اوفتد این قلب پریشم

جز عشق سزاوار پرستش دگری نیست

پرسند نظاما اگر از مذهب و کیشم

                                            " نظام وفای کاشانی"