فر عشق

فرعشق

هر روز، زین خرابِ غم آباد می روند

جمعی که هفتۀ دگر از یاد می روند

این زندگی حلالِ کسانی که در جهان

آزاد زیست کرده و آزاد می روند

چون غنجه چند تنگدل از غم نشسته اند

آنان که همچو گُل همه برباد می روند

با غم ندارد ارزشی این عمر و ای خوشا

آنانکه شاد زیسته اند و شاد میروند

از فَرِ عشق باد صبا و نسیم صبح

با دستۀ گل ، به تربتِ فرهاد می روند

بیدادگر مباش به یاران ، که بندگان

چون گلشن از دَر تو ز بیداد می روند

                                             " عبدالعلی نگارنده"