همسفر

همسفر

هرجا که سفر کردم ، تو همسفرم بودی

وز هر طرفی رفتم ، تو راهبرم بودی

با هرکه سخن گفتم ، پاسخ ز تو بشنفتم

بر هر که نظر کردم ، تو در نظرم بودی

هر شب که قمر تابید، هر صبح که سر زد شمس

در گردش روز و شب ، شمس و قمرم بودی 

در صبحدم عشرت ، همدوش تو می رفتم

در شامگه غربت ، بالین سرم بودی

در خندۀ من چون ناز ، در کنج لبم خفتی

در گریۀ من چون اشک ، در چشم ترم بودی

چون طرح غزل کردم ، بیت الغزلم گشتی

چون عرض هنر کردم ، زیب هنرم بودی

آواز چو می خواندم ، سوز تو بسازم بود

پرواز چو میکردم ، تو بال و پرم بودی

هرگز دل من جز تو ، یار دگری نگزید

ور خواست که بگزیند، یار دگرم بودی

سرمد به دیار خود ، از ره نرسیده گفت :

هرجا که سفر کردم ، تو همسفرم بودی

                                                    " صادق سرمد"