فرهاد

فرهاد

عشق بازی را چه خوش فرهاد مسکین کرد و رفت

جان شیرین را فدای جان شیرین کرد و رفت

یادگاری در جهان از تیشه بهر خود گذاشت

بیستون را گر زخون خویش رنگین کرد و رفت

دیشب آن نامهربان مه آمد و از اشک شوق

آسمان دامنم را پُر ز پروین کرد و رفت

پیش از اینها ای مسلمانان داشتم دین دلی

آن بت کافر، چنینم بی دل و دین کرد و رفت

تا شود آگه ز حال زار دل ، باد صبا

مو بمو گردش در آن گیسوی پر چین کرد و رفت

                                                                      " محمد فرخی یزدی"