گلی ز گلزار جهان ما را بس
از هر گلستان ، گلی
گلی ز گلزار جهان ما را بس
از هر گلستان ، گلیرنگ گل
رنگ گل
ترسم آزاد نسازد ز قفس صیادم
آنقدر تا که رود راه چمن از یادم
بسکه ماندم به قفس، رنگ گل از یادم رفت
گرچه با عشق وی از مادر گیتی زادم
روز خوبی هم اگر داشته ام، یادم نیست
گوئیا یکسره از لانه به دام افتادم
آتش از آه به کاشانۀ صیاد زنم
گر از این بند اسارت نکند آزادم
شور شیرین و شکر خندۀ دلداری نیست
ورنه من در هنر استادتر از فرهادم
بارها دست اجل گشت گریبان گیرم
بازهم دامن عشق تو زکف ننهادم
دگر این شکوه زمن پیش رقیبان ظلمست
منکه بی چون و چرا هرچه تو گفتی دادم
گرچه باشد غم عالم بدل لاهوتی
هیچ کس در غم من نیست، از آن دلشادم
"ابوالقاسم لاهوتی"
بنمای مۀ رویت
< />
گُل کوه
گُل کوه
گرچه چون کوه ، بدامان افق بستر ماست
منَتِ پای بسی راهگذر بر سر ماست
دوری راه بنزدیکی دل چاره شود
کرمی کن که به در دوخته چشم تر ماست
آسمان سرزده از چشم کبود تو و لیک
آنچه در او نکند جلوه گری ، اختر ماست
گرچه شد چشمه صفت خانۀ ما سینۀ کوه
باز منظور بسی اهل نظر، منظر ماست
همچو زنبق نشگفتیم در آغوش چمن
گُل کوهیم که از سنگ سیه بستر ماست
گلشن خاطر ما را چمن آرائی نیست
سادگی زینت ما ، پاکدلی زیور ماست
گر سر انگشت تو ما را ننوازد، گله نیست
گُل خاریم و زیان، سودِ نوازشگر ماست
زآنهمه زخمه که بر تار دل ما زده دوست
حاصل این نغمۀ دردی است که در دفتر ماست
" علی اطهری کرمانی "
بی تو بسر نمی شود
<br />
بی تو بسر نمی شود
بی همگان بسر شود
بی همگان به سر شود ، بی تو به سر نمی شود
داغ تو دارد این دلم جای دگر نمی شود
دیده عقل مست تو چرخه چرخ هست تو
گوش طرب به دست تو ، بی تو به سر نمی شود
جان ز تو جوش می کند دل ز تو نوش می کند
عقل خروش می کند ، بی تو به سر نمی شود
خمر من و خمار من ، باغ من و بهار من
خواب من و قرار من ، بی تو به سر نمی شود
جاه و جلال من توئی ملکت و مال من توئی
آب زلال من توئی ، بی تو به سر نمی شود
گاه سوی وفا روی ، گاه سوی جفا روی
آن منی کجا روی ، بی تو به سر نمی شود
دل بردهند بر کنی ، توبه کنند بشکنی
این همه خود تو می کنی ، بی تو به سر نمی شود
بی تو اگر به سر شدی زیر جهان زبر شدی
باغ ارم سقر شدی ، بی تو به سر نمی شود
مولانا