رهگذر

          رهگذر

ای بر دلم ز هر مژه ات نیشتر، مرو

گر خون نمی کنی به دلم بیشتر، مرو

من از خدای خود بدعا خواستم ترا

امشب تو نیز بهر خدا، تا سحر مرو

داری خبر، کز آمدنت رفته ام ز خویش

تا من بخود نیامده ام، بی خبر مرو

ای سنگدل که سخت مهیای رفتنی

این ناله ها اگر نبود بی اثر، مرو

شوق من از شتاب تو افزون بود، ولیک

کو جرأتی که با تو بگویم، دگر مرو

زود از چه میروی؟ که تو دیر آمدی بدست

برپا سبک مخیز و گران کرده سر مرو

گلچین به پایت از سر جان دیر اگر گذشت

بگذر، ولی ز جای از این رهگذر مرو

رفتی و رفت این سخنم بر زبان قهر:

خواهی که از دلم نروی، از نظر مرو

                                          " احمد گلچین معانی"

دل شکسته

         دل شکسته

ما را دل از کشاکش دنیا شکسته است

این کشتی از تلاطُم دریا شکسته است

تنها ننالم از غم ایام و جور یار

باشد مرا دلی که از صد جا شکسته است

ای گل برون نیاوردش سوزن مسیح

خاری که عشق تو بدل ما شکسته است

از آنچه پیش دوست بود در خور نثار

تنها مرا دلی بود، اما شکسته است

این حسرتم کُشد که زمرغان این چمن

بال من فلک زده تنها شکسته است

یک دل به سینه دارم و یک شهر دلستان

بازار من ز گرمیِ سودا شکسته است

ما دل شکسته از میِ مهر و محبتیم

مینای ما ز نشۀ صهبا شکسته است

هر چیز بشکند، ز بها اوفتد و لیک

دل را بها و قدر بود تا شکسته است

رنجی کجا روم ز سر کوی او که من

پای جهان دویده ام ، اینجا شکسته است

                                        " هادی پیشرفت رنجی"

جفای فلک

             جفای فلک

آزاده را جفای فلک بیش می رسد

اول بلا به عافیت اندیش می رسد

از هیچ آفریده ندارم شکایتی

برمن هر آنچه میرسد از خویش می رسد

چون لاله یک پیاله زخون است روزیم

کانهم مرا زداغ دل خویش می رسد

رنج غناست آنچه نصیب توانگر است

طبع غنی به مردم درویش می رسد

امروز نیز محنت فرداست روزیم

آن بنده ام که رزق من از پیش می رسد

                                                 " سید کریم امیری فیروزکوهی"

زندگی

                     زندگی

بهر ما ظلمات غم نگذاشت تاب زندگی

باد ارزانی ترا ای خضر، آب زندگی

سهل باشد گر بمیرم، لیک بعد مرگ هم

بیم آن دارم که بینم باز خواب زندگی

زندگانی مرگ تدریجی است، نیکو گفته اند

نیست جز تفسیرِ این معنی کتاب زندگی

این همان مرگ است، تا تو نشناسیش باز

کرده پنهان چهرۀ خود در نقاب زندگی

چون فروغ آرزو ها، تیره دارد چشم عقل

جان من نقشِ فریبای سراب زندگی

گو فرح بخشای جان دیگران شو، آذرا!

بهرۀ ما دردِ سر بس از گلاب زندگی

                                                                                        " جواد کناره چی تبریزی "

خلوت غم

              خلوت غم

ای آه سحرگاه! تو آخر اثری بخش

ای نالۀ شبگیر! خدا را ثمری بخش

بی برک و نوا مانده ام و خسته و نالان

آخر تو هم ای شاخۀ امید، بری بخش

از آنچه نصیب دگران کردی و دادی

ای دست قضا! برمنِ مسکین قَدَری بخش

در کُنج قفس آتش غم بال و پرم سوخت

بگشا دَرِ این بند و مرا بال و پری بخش

افسرده در این خلوت غم شمع وجودم

ای عشق فروزنده به جانم شرری بخش

ای ساقی از این جام که دادی به حریفان

لطفی کن و ما را هم از آن مختصری بخش

گمراهی ما یکسره از بی بصری بود

ای کعبۀ مقصود تو ما را بصری بخش

از دست دل خویش بجان آمدم ای عشق

این دل زمؤید بستان بر دگری بخش

                                             " عبدالعلی نگارنده "

خونریزی خزان

          خونریزی خزان

چگونه دوست ندارم من این دیاران را

که هر شقایقش آئینه ای است یاران را

تمامِ هستیِ من در شطِ سَحَر جاری ست

چو یاد آورم آن روشنی تباران را

سپیده آئینه گردانِ روحشان بادا!

که روشنایِ دگر داد روزگاران را

بهارِ زخمیِ این باغ ، دلکش است هنوز

اگرچه نغمه به لب خشک شد هزاران را

قبای میرغضب سبز و خنجرش سرخ است

مخمور فریبِ دروغ این سیهکاران را

بهوش باش که خونریزیِ خزان کوشد

که روحِ باغ فرامُش کند بهاران را

                                    " محمد رضا شفیعی کدکنی"