خلوت غم

              خلوت غم

ای آه سحرگاه! تو آخر اثری بخش

ای نالۀ شبگیر! خدا را ثمری بخش

بی برک و نوا مانده ام و خسته و نالان

آخر تو هم ای شاخۀ امید، بری بخش

از آنچه نصیب دگران کردی و دادی

ای دست قضا! برمنِ مسکین قَدَری بخش

در کُنج قفس آتش غم بال و پرم سوخت

بگشا دَرِ این بند و مرا بال و پری بخش

افسرده در این خلوت غم شمع وجودم

ای عشق فروزنده به جانم شرری بخش

ای ساقی از این جام که دادی به حریفان

لطفی کن و ما را هم از آن مختصری بخش

گمراهی ما یکسره از بی بصری بود

ای کعبۀ مقصود تو ما را بصری بخش

از دست دل خویش بجان آمدم ای عشق

این دل زمؤید بستان بر دگری بخش

                                             " عبدالعلی نگارنده "