گُل کوه

                    گُل کوه

 گرچه چون کوه ، بدامان افق بستر ماست

  منَتِ پای بسی راهگذر بر سر ماست

  دوری راه بنزدیکی دل چاره شود

  کرمی کن که به در دوخته چشم تر ماست

  آسمان سرزده از چشم کبود تو و لیک

  آنچه در او نکند جلوه گری ، اختر ماست

  گرچه شد چشمه صفت خانۀ ما سینۀ کوه

  باز منظور بسی اهل نظر، منظر ماست

  همچو زنبق نشگفتیم در آغوش چمن

  گُل کوهیم که از سنگ سیه بستر ماست

  گلشن خاطر ما را چمن آرائی نیست

  سادگی زینت ما ، پاکدلی زیور ماست

  گر سر انگشت تو ما را ننوازد، گله نیست

  گُل خاریم و زیان، سودِ نوازشگر ماست

  زآنهمه زخمه که بر تار دل ما زده دوست

  حاصل این نغمۀ دردی است که در دفتر ماست

                                                      " علی اطهری کرمانی "