بهار سوگوار

بهار سوگوار

نه لب گشایدم از گُل، نه دل کشد به نبید

چه بی نشاط بهاری که بی رُخ تو رسید

نشانِ داغِ دل ماست لاله ای که شگفت

به سوگواریِ زلف تو این بنفشه دمید

بیا که خاکِ رهت لاله زار خواهد شد

زبس که خون دل از چشم انتظار چکید

به یاد زلفِ نگونسارِ شاهدانِ چمن

ببین در آئینۀ جویبار، گریۀ بید

به دورِ ما که همه خون دل به ساغر هاست

زچشم ساقی غمگین که بوسه خواهد چید

چه جای من که درین روزگارِ بی فریاد

ز دستِ جورِ تو  ناهید بر فلک نالید

گذشت عمر و به دل عشوه می خریم هنوز

که هست در پیِ شام سیه، صبح سپید

که راست سایه درین فتنه ها امیدِ امان؟

شد آن زمان که دلی بود در امانِ امید

صفای آئینۀ خواجه بین کزین دم سرد

نشد مکدر و بر آهِ عاشقان بخشید

                                   ه.ا .سایه

                                "  هوشنگ ابتهاج"